nog eens een poging.
Update
Het is alweer een tijdje geleden dat ik me met blogshizzle heb bezig gehouden voor mijzelf persoonlijk. Als ik al met blogzhissle bezig ben is het op www.wasted-clan.nl en da's toch weer anders. Tegenwoordig gebruik ik facebook als soort van blogje.. :P
Maar ik heb gemerkt dat, hoe vreemd het ook is, dit blog wat bijna ongelezen en al een jaar niet geupdate is in de zoekresultaten bovenaan staat wanneer je zoekt op deuzige. Het blijkt ook onmogelijk bijna om de google results bij zoeken naar deuzige te veranderen dus ipv een andere blog in de results te krijgen ken ik eigenlijk net zo goed deze blog die toch al bovenin staat gewoon gaan gebruiken.
Dat gaat vanaf vandaag dus ook gebeuren, als het meezit.
Voor wie is dit interessant?
Helemaal niemand! Ik kan me namelijk niet voorstellen dat iemand ook maar enige interesse heeft in wat er in mijn leven gebeurd, wat ik denk, wat ik voel of dat er iemand wil lezen dat mijn zoontje zijn gezicht met chocola heeft onder gesmeerd. De doelgroep bestaat dus uit mezelf, ik en niemand anders. Ja, Arendje misschien. Misschien vind hij het wel grappig als ie oud is om te lezen wat voor idiote mafkees zijn papa eigenlijk is/was.
Terugblikken.
De laatste post op dit blog was in 2009. Er is sindsdien wel het een en ander gebeurd dat ik, als dit een blog moet worden, wel zal moeten vertellen. Er is nog maar weinig in mijn leven dat nog hetzelfde is als in 2009!!
In 2009, vooral in April wanneer ik de laatste post plaatste, was ik (net) gelukkig getrouwd met Nicky en was zij zwanger van ons eerste kindje. We waren, zo ver ik weet, gelukkig en keken uit naar onze toekomst samen en naar ons kindje. Maar ook toen al waren er dingen waardoor ik had kunnen (moeten?) weten dat er vroeg of laat problemen zouden zijn. Ik werkte toen vrij veel en we hadden afgesproken dat omdat ik werkte het huishouden (1 woonkamer+1 slaapkamertje) door Nicky zou worden gedaan. Toch kwam ik iedere dag thuis om te constateren dat er niets gedaan was. Rotzooi overal en het werd steeds meer. Dat gaat namelijk irriteren en aan je knagen en groeien en langzaam maar zeker invloed hebben op iemand. Langzaam aan ontstonden er ruzies omdat ik me steeds bozer richting Nicky ging uitten en daarop reageerde zij dus precies op de verkeerde manier.
Ik was er echer blind voor. Niet dat ik niet merkte dat we ruzie hadden, maar ik was er van overtuigd dat we gelukkig getrouwd waren, nicky van mij hield en dat we er uiteindelijk wel uit zouden komen om samen oud te worden. Later (vorige week eigenlijk pas) bleek pas hoe lang en hoe erg het bedrog heeft geduurd en is geweest....
Ik heb namelijk tot November 2010 gedacht gelukkig getrouwd te zijn. Pas toen drong het tot me door dat er wel eens een ernstig probleem zou kunnen zijn. 20 December nog dacht ik dat we samen aan het werken waren om onze relatie te redden....
Op 25 December vertelde ze me dat ze niet van me hield.
Op 26 December vertelde ze dat ze al een half jaar een relatie met iemand had en dat ze me ging verlaten.
op 27 December was ze weg
op 31 December ging mijn zoontje naar haar toe en was ik alleen met Spock....
Vorige week bleek nog eens dat zij al heeel lang daarvoor een ander had gezoend en weet ik veel wat nog meer. Al in begin 2010 of eind 2009 zelfs. Of nog eerder, weet ik niet meer. Als ik daar aan denk doet het nog steeds pijn op een of andere manier.
Maar goed, stop whining! (was tegen mezelf)
Om een lang verhaal nog langer te maken, ik had Arendje maar 2 dagen om de 2 weken en voor de rest was hij bij haar en d'r nieuwe vent. Ik had al snel het idee dat het niet goed ging. Samenvattend heb ik dus via de rechter en de kinderbescherming de zorg voor Arendje ge-eist en gekregen en sinds half Mei 2011 is Arendje bij mij.
Niemand zal zich kunnen voorstellen wat die afgelopen jaren, van 2008 tot.... eigenlijk tot de dag van vandaag, met me heeft gedaan. Ik ben niet de persoon die in de zomer van 2008 op vakantie ging naar Lancamp in Belgie. Niets in mijn leven is onbeinvloed door wat er gebeurd is. En als ik achteraf terug denk moet ik toegeven dat ik, in mijn diepste gedachten, altijd geweten heb dat het niet echt was ofzo. Dat er dingen waren die niet klopten, dat niet alles was wat het leek en dat het eens helemaal fout zou gaan.
De details zal ik niet en publique bespreken. Ik weet nu al dat de dingen die hierboven staan niet in goede aarde zullen vallen bij in ieder geval één persoon ook al staat er niets anders dan de feiten. En ik heb geen behoefte om slecht te spreken over Nicky of over wat zij gedaan heeft. What's done is done en daarbij moeten we het ook laten. Het gaat om het heden en om de toekomst. Het verleden is niets meer dan een les die ons voorbereid op de toekomst.
En hoe is't nou dan?
En dat heden... hoe zit het daar dan mee? Nou.... Kort gezegd gaat het best goed.... maar.....niet helemaal zoals het zou kunnen/moeten en zeker niet hoe ik het zou willen.
Ik woon met Arendje nu in een huisje in Tuinzicht (Breda... where else?) met 2 slaapkamers, een woonkamer, keukentje, tuintje, zoldertje.. Zels een boom in de tuin dus wat dat aangaat écht huisje boompje beesje. Echt heerlijk om hier te wonen. Arendje zijn eigen slaapkamertje, papa de master bedroom. De woonkamer is knus en ik heb het (vind ik zelf) leuk ingericht.
Met Arendje gaat het hardstikke goed. Hij wordt steeds meer een lekker spontaan, lief, slim en ongelooflijk supermannetje en krijgt steeds meer een eigen wil en karakter. Hij leert en ontdekt, heeft passies voor en tegen dingen en ik kan niet trotser zijn op mijn lieve schatje.
Maar 2011 heeft me verder eigenlijk niet veel goeds gebracht en zeker niet vwb carriere en financiele positie. Hoe of wat en waarom en wie schuld is laat ik in het midden maar ik vat het samen door te zeggen dat Nicky wel wat heeft achtergelaten waaronder rekeningen en schulden. Ik begon 2011 dus alleen en verlaten.... emotioneel, psychisch vernietigd en financieel geruineerd.... wetende dat ik mijn gezin inclusief mijn zoon kwijt was.
Op 1 januarie begon ik zo met mijn nieuwe baan bij Abbott in Breda. Ik heb het nooit willen toegeven, ook niet aan mezelf, maar dat heeft zo veel invloed op mijn werk gehad dat Abbott besloot mijn contract niet te verlengen. Ik ben in 2011 veel absent geweest. Eerst ivm. de scheiding en de rechtzaak om Arendje hier te krijgen en later door het plotselinge alleenstaande vader zijn, gezondheidsproblemen en, zo zou uiteindelijk blijken, de stress en psychische klappen die ik opgelopen heb.
Op zich hadden deze prive problemen niet voor problemen hoeven zorgen. Dat had ik nog wel aangekunnen. Maar daarbovenop kwam nog dat ik bij Abbott werd belast met een niet vol te houden werkdruk. Toen ik daar begon waren we met zijn tweeen voor het desktop support in Breda. Die andere jongen is, in Maart al, de deur gewezen met als gevolg dat ik in mijn eentje de desktop suppport moest gaan doen voor de site Breda. Ook dat ging nog wel maar tot overmaat van ramp werd ik nog eens belast met het desktop gedeelte van het Grote warehouse verbeterings project en nog een paar andere projecten. Wat eigenlijk voor 3 of 4 man werk was werdt van mij in mijn eentje verwacht. Dat was te veel. Daardoor kreeg ik last van mijn maag/darmen en zware hoofdpijnen.
Toen ik eindelijk zo ver was dat ik alles zo op de rit had dat mijn werk er geen last meer van zou hebben de projecten bij Abbot achter de rug waren en ik weer zin kreeg in de toekomst had men bij Abbott besloten dat ze het anders op gingen lossen. Ik leverde goed werk werd me verteld maar mijn prive leven had teveel invloed gehad op mijn werk.
Het verliezen van mijn baan was the push die me over de rand duwde. Eind November ben ik ziek geworden en uiteindelijk is in Januari door de dokter vast gesteld dat ik psychosimatische gezondheids problemen had. Dat betekend dat extreme stress en zorgen zich uitten in lichamelijke gezondheids problemen.
Dus vanaf 1 januarie 2012 ben ik weer zonder werk thuis. Ik solliciteer me helemaal gek, kan geen jobsite meer zien en heb alle mensen die ik zou kunnen benaderen al benaderd. Tot nu toe nog niet eens een uitnodiging gehad voor een sollicitatie gesprek. Ik vraag me af wat ze bij Abbott over me zeggen als er referenties gevraagd worden.
Financieel is het ook kommer en kwel. Heel 2011 heb ik schulden afbetaald, geleefd als een sloeber (voedselbank en alles) om zo snel mogelijk uit de schulden te komen en, vooral voor Arendje, een toekomst op te bouwen waarin ik Arendje de beste kansen kan geven om het in het leven te maken. Zodat hij later niet terug hoeft te kijken op zijn jeugd met de woorden "Wij waren arm en we hadden niks". Dat is allemaal voor niets geweest. Dat komt niet alleen doordat ik ontslagen ben trouwens hoor. Ik heb namelijk na 4 jaar wachten eindelijk een huisje gekregen en moest dus verhuizen. Dat op zich brengt al kosten met zich mee maar ook het betalen van 2 huren, borg, administratie en nou ja noem alles maar op kost allemaal geld dat mijn inkomen toen ik nog werkte al niet kon bolwerken, laat staan zonder werk. Dit heeft dus tot gevolg gehad dat ik enorme ruzie heb/had met Marga en s'Ma en dat die mij dus volledig in de stront hebben laten zakken. Van nooit zelf iets aan mijn geldzaken en administratie te hebben hoeven/mogen doen in een keer naar alles zelf moeten uitzoeken terwijl ik nieuwe woning in moest zien te regelen, inrichten en ook nog eens fulltime papa moest zijn. En dat kwam dus ook allemaal tegelijk boven op elkaar. Suffice to say dat het niet helemaal goed is gegaan en dat ik waarschijnlijk nog wel wat ellende tegen zal gaan komen.
Nu heb ik schuld bij de bank, de belasting dienst en ik zal nog wel een rekening hier of daar hebben die ik vergeten ben of waarvan ik niet eens iets afweet. Ik heb nu nog minder inkomen dan ik had toen ik werkte en toen ik nog werkte kwam ik al tekort om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen en ik heb nu meer kosten, lasten en shit dan ik had voorheen. Nee, financieel gezien ben ik eigenlijk radeloos aan het worden.
En nu?
De afgelopen weken heb ik het slecht gehad in mijn hoofd. Ik werd steeds somberder, had steeds minder vertrouwen in de toekomst en je zou kunnen stellen dat ik best in een depressietje zat.
De laatste 2 dagen ben ik echter weer terug aan het krabbelen. Ik heb heel erg veel nagedacht en alles op een rijtje gezet. Alles geplust en gemint en heb uiteindelijk een conclusie kunnen trekken waardoor ik de motivatie en kracht heb gevonden om er weer vol voor te gaan.
Die conclusie is simpel:
Het is niet relevant wat de oorzaken zijn, wiens schuld het is en of het nou wel of niet eerlijk is en of ik het nou wel of niet verdien.... Het helpt niets of niemand wanneer ik kan wijzen naar een ander of kan uitleggen waarom ik het wel of niet was die het verprutst heeft. Of ik of iemand anders nu de schuldige is veranderd niets aan het bedrag wat ik per maand binnen krijg of aan de rekeningen die betaald moeten worden. Ook het piekeren over wat er is gebeurd of over hoe ellendig ik het heb is, om onze groene vrienden de Borg te citeren, "futile"
En die conclusie is bevreidend. Want dat betekend dat er maar een ding is wat ik kan doen. Dat er geen mogelijkheden zijn om te overwegen. Dat er geen opties zijn waaruit ik zorgvuldig moet kiezen. Ik ben namelijk Papa en ik moet zorgen dat Arendje een goede opvoeding krijgt, dat hij gezond is en blijft, dat hij goed en gezond eet, dat hij zich goed kan ontwikkelen en dat hij gelukkig is. Ik moet zorgen dat hij straks naar school kan en hij zich niet hoeft te schamen omdat we arm zijn.
Nu ik dat besef is de rust in mijn hoofd weer grotendeels terug gekeerd. Er gaan niet 100 gedachten tegelijk door mijn hoofd. Mijn gedachten gaan niet van zorg naar probleem naar ellende en weer terug naar "maar als dat dan dat" of "maar misschien kan ik beter dit of dat doen want als ik dat doe kan er dat gebeuren en dan...". Ik zit niet meer met mijn halve gedachten te denken aan wat als ik toen dat had gedaan, of als dat niet was gebeurd dan terwijl ik met andere dingen bezig ben. Het is alsof mijn brein gereboot is voor mijn gevoel. Mijn hoofd voelt weer vertrouwd aan. Het werkt weer zoals ik dat was gewend en zoals ik verwacht. Ik ben weer terug.
Dat is dan ook de reden dat ik juist nu weer begin met dit blog. Ik voel dit echt als een belangrijk punt in mijn leven, en dat van Arendje. Een tijdperk is afgelopen, en we staan aan het begin van een nieuw tijdperk. Dit is het moment dat de rest van ons leven zal beïnvloeden, en dat wil ik vastleggen. Ik weet dat het niemand interesseert... ik weet dat niemand het zal lezen.... Maar ik weet dat het bijhouden van dit log vanaf nu op een of andere manier belangrijk is. Of dat het in ieder geval iets is dat positief is. Ik kan het niet uitleggen maar ik heb het gevoel dat ik dit moet doen.
Concrete planning?
Nou tot nu toe is het allemaal nog wat abstract. Exacter gedefinieerd dan "Vanaf morgenochtend 0700 klap ik er vol tegenaan" is het nog niet. Bij Emile Ratelband zou dit het moment zijn dat hij roept " en nu gaan we over hete kolen lopen!". Maar ik ben nu in control over mijn gedachten. Ik kan nu specifiek dingen benoemen.
Bijvoorbeeld ik kan nu als ik de vuilniszakken zie staan denken: "Die vuilnis moet weg." en dan "Morgenochtend bij Herman langs, even vragen of hij een paar uurtjes heeft. Dan een aanhangertje huren, volgooien en naar de slingerweg rijden." opgelost en klaar. 20 seconden denktijd en hoppa volgende!!!!!
Hiervoor was het "wat een ellende. Niks gaat goed. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Als ik nou niet ontslagen was he.... of als s'ma en marga me nou niet door de stront hadden laten zakken" als ik de vuilnis zakken zag, en dan kwam ik niet verder dan "morgen bedenk ik wel wat. Ik kijk wel ik heb nog andere en grotere dingen aan mijn hoofd.
Ik weet niet of het te begrijpen is wat ik probeer over te brengen maar geloof me, het is een wereld van verschil!! Het is ook een soort van genoegdoening moet ik zeggen. Sinds ik met Nicky een relatie kreeg heb ik alle wijsheid die ik bezat langzaam maar zeker in twijfel getrokken of compleet overboord gegooid. Ik dacht dat echtgenoot en papa worden de basis principes waarnaar ik leefde allemaal ongeldig maakten. Maar nu besef ik dat die principes, en wijsheid, niet veranderen als je trouwt. Dat je niet je principes overboord moet gooien omdat die niet passen bij de relatie die je hebt. Dat iets dat goed was voor je vader werd ook daarna nog net zo goed is.
Religie is nog steeds net zo slecht en kwaadaardig als voor ik trouwde met Nicky ook al is haar familie Katholiek. En dus zal ik dat ook als basis nemen bij het omgaan met religie als het om Arendje gaat. Niet dopen, geen communie geen kerk en geen katholieke of protestantse school zolang ik dat kan voorkomen. Konijnen, Duiven, Eenden en dat soort dieren horen op je bord en niet in je woonkamer of in je tuin (lees balkon) en daarmee basta. Bij mij komen er dus geen khudt beesten meer in, of het moet zijn dat ze het hoofdgerecht gaan vormen. Dat betekend dat ik dat ook Arendje zal vertellen. Ik zal hem leren dat niets of niemand onnodig pijn mag lijden, dus ook beestjes niet en dat hij ze dus niet pijn mag doen en zo, maar dat hij als hij een huisdier wil toch een hond of een kat of zoiets zal moeten kiezen. En die hebben we al, he Spock? Ja he!!
Alles wat ik voor Nicky, mijn huwelijk en 'het gezin' in twijfel heb getrokken is weer helder en ik weet weer. Ik weet in plaats van dat ik denk of vermoed. IK ben degene die het juist heeft en ik heb gelijk totdat ik onomstotelijk bewijs krijg dat het anders is. Zo was het vroeger, en zo MOET het nu zijn. Als ik zelf aan alles twijfel kan ik nooit Arend ergens van overtuigen?
Ik weet nu weer met overtuiging dat ik alles aankan en ik weet dat alles wat ik Arendje leer klopt. Dat als Arendje leert wat Papa weet hij alles uit het leven kan halen wat er in zit.
Kijk maar uit wereld. Ik ben terug en ik ga me door niets laten tegenhouden! De wereld is van mij en Arend! De rest van jullie mogen er gebruik van maken. Meer niet. Jullie zijn NPC's en dienen om te voorkomen dat het saai word. Meer niet!
Misschien is er nog wel een vrouw, out there, waar ik van zou kunnen houden en die mij kan laten geloven dat ze echt van me houd, en misschien zal ik ooit iemand toelaten om te delen in ons leven. Zonder vrouw die van me houd, waar ik van hou en met wie ik Arend en mijn's leven echt kan delen zal mijn leven nooit compleet kunnen zijn. Maar ik weet ook dat ik bijna onmogelijk ooit zal kunnen geloven dat een vrouw echt van me houd. Ik zie niet in hoe in ieder geval, en dus zal ik er ook nooit naar zoeken en zeker niet laten meewegen in hoe ik mijn leven leef en hoe ik me gedraag. Ik ben wie ik ben, en ik doe wat ik doe. Either accept it, OR FUCK OFF!
And on that bombshell, we've reached the end for tonight. Join us next time and goodnight!
Het is alweer een tijdje geleden dat ik me met blogshizzle heb bezig gehouden voor mijzelf persoonlijk. Als ik al met blogzhissle bezig ben is het op www.wasted-clan.nl en da's toch weer anders. Tegenwoordig gebruik ik facebook als soort van blogje.. :P
Maar ik heb gemerkt dat, hoe vreemd het ook is, dit blog wat bijna ongelezen en al een jaar niet geupdate is in de zoekresultaten bovenaan staat wanneer je zoekt op deuzige. Het blijkt ook onmogelijk bijna om de google results bij zoeken naar deuzige te veranderen dus ipv een andere blog in de results te krijgen ken ik eigenlijk net zo goed deze blog die toch al bovenin staat gewoon gaan gebruiken.
Dat gaat vanaf vandaag dus ook gebeuren, als het meezit.
Voor wie is dit interessant?
Helemaal niemand! Ik kan me namelijk niet voorstellen dat iemand ook maar enige interesse heeft in wat er in mijn leven gebeurd, wat ik denk, wat ik voel of dat er iemand wil lezen dat mijn zoontje zijn gezicht met chocola heeft onder gesmeerd. De doelgroep bestaat dus uit mezelf, ik en niemand anders. Ja, Arendje misschien. Misschien vind hij het wel grappig als ie oud is om te lezen wat voor idiote mafkees zijn papa eigenlijk is/was.
Terugblikken.
De laatste post op dit blog was in 2009. Er is sindsdien wel het een en ander gebeurd dat ik, als dit een blog moet worden, wel zal moeten vertellen. Er is nog maar weinig in mijn leven dat nog hetzelfde is als in 2009!!
In 2009, vooral in April wanneer ik de laatste post plaatste, was ik (net) gelukkig getrouwd met Nicky en was zij zwanger van ons eerste kindje. We waren, zo ver ik weet, gelukkig en keken uit naar onze toekomst samen en naar ons kindje. Maar ook toen al waren er dingen waardoor ik had kunnen (moeten?) weten dat er vroeg of laat problemen zouden zijn. Ik werkte toen vrij veel en we hadden afgesproken dat omdat ik werkte het huishouden (1 woonkamer+1 slaapkamertje) door Nicky zou worden gedaan. Toch kwam ik iedere dag thuis om te constateren dat er niets gedaan was. Rotzooi overal en het werd steeds meer. Dat gaat namelijk irriteren en aan je knagen en groeien en langzaam maar zeker invloed hebben op iemand. Langzaam aan ontstonden er ruzies omdat ik me steeds bozer richting Nicky ging uitten en daarop reageerde zij dus precies op de verkeerde manier.
Ik was er echer blind voor. Niet dat ik niet merkte dat we ruzie hadden, maar ik was er van overtuigd dat we gelukkig getrouwd waren, nicky van mij hield en dat we er uiteindelijk wel uit zouden komen om samen oud te worden. Later (vorige week eigenlijk pas) bleek pas hoe lang en hoe erg het bedrog heeft geduurd en is geweest....
Ik heb namelijk tot November 2010 gedacht gelukkig getrouwd te zijn. Pas toen drong het tot me door dat er wel eens een ernstig probleem zou kunnen zijn. 20 December nog dacht ik dat we samen aan het werken waren om onze relatie te redden....
Op 25 December vertelde ze me dat ze niet van me hield.
Op 26 December vertelde ze dat ze al een half jaar een relatie met iemand had en dat ze me ging verlaten.
op 27 December was ze weg
op 31 December ging mijn zoontje naar haar toe en was ik alleen met Spock....
Vorige week bleek nog eens dat zij al heeel lang daarvoor een ander had gezoend en weet ik veel wat nog meer. Al in begin 2010 of eind 2009 zelfs. Of nog eerder, weet ik niet meer. Als ik daar aan denk doet het nog steeds pijn op een of andere manier.
Maar goed, stop whining! (was tegen mezelf)
Om een lang verhaal nog langer te maken, ik had Arendje maar 2 dagen om de 2 weken en voor de rest was hij bij haar en d'r nieuwe vent. Ik had al snel het idee dat het niet goed ging. Samenvattend heb ik dus via de rechter en de kinderbescherming de zorg voor Arendje ge-eist en gekregen en sinds half Mei 2011 is Arendje bij mij.
Niemand zal zich kunnen voorstellen wat die afgelopen jaren, van 2008 tot.... eigenlijk tot de dag van vandaag, met me heeft gedaan. Ik ben niet de persoon die in de zomer van 2008 op vakantie ging naar Lancamp in Belgie. Niets in mijn leven is onbeinvloed door wat er gebeurd is. En als ik achteraf terug denk moet ik toegeven dat ik, in mijn diepste gedachten, altijd geweten heb dat het niet echt was ofzo. Dat er dingen waren die niet klopten, dat niet alles was wat het leek en dat het eens helemaal fout zou gaan.
De details zal ik niet en publique bespreken. Ik weet nu al dat de dingen die hierboven staan niet in goede aarde zullen vallen bij in ieder geval één persoon ook al staat er niets anders dan de feiten. En ik heb geen behoefte om slecht te spreken over Nicky of over wat zij gedaan heeft. What's done is done en daarbij moeten we het ook laten. Het gaat om het heden en om de toekomst. Het verleden is niets meer dan een les die ons voorbereid op de toekomst.
En hoe is't nou dan?
En dat heden... hoe zit het daar dan mee? Nou.... Kort gezegd gaat het best goed.... maar.....niet helemaal zoals het zou kunnen/moeten en zeker niet hoe ik het zou willen.
Ik woon met Arendje nu in een huisje in Tuinzicht (Breda... where else?) met 2 slaapkamers, een woonkamer, keukentje, tuintje, zoldertje.. Zels een boom in de tuin dus wat dat aangaat écht huisje boompje beesje. Echt heerlijk om hier te wonen. Arendje zijn eigen slaapkamertje, papa de master bedroom. De woonkamer is knus en ik heb het (vind ik zelf) leuk ingericht.
Met Arendje gaat het hardstikke goed. Hij wordt steeds meer een lekker spontaan, lief, slim en ongelooflijk supermannetje en krijgt steeds meer een eigen wil en karakter. Hij leert en ontdekt, heeft passies voor en tegen dingen en ik kan niet trotser zijn op mijn lieve schatje.
Maar 2011 heeft me verder eigenlijk niet veel goeds gebracht en zeker niet vwb carriere en financiele positie. Hoe of wat en waarom en wie schuld is laat ik in het midden maar ik vat het samen door te zeggen dat Nicky wel wat heeft achtergelaten waaronder rekeningen en schulden. Ik begon 2011 dus alleen en verlaten.... emotioneel, psychisch vernietigd en financieel geruineerd.... wetende dat ik mijn gezin inclusief mijn zoon kwijt was.
Op 1 januarie begon ik zo met mijn nieuwe baan bij Abbott in Breda. Ik heb het nooit willen toegeven, ook niet aan mezelf, maar dat heeft zo veel invloed op mijn werk gehad dat Abbott besloot mijn contract niet te verlengen. Ik ben in 2011 veel absent geweest. Eerst ivm. de scheiding en de rechtzaak om Arendje hier te krijgen en later door het plotselinge alleenstaande vader zijn, gezondheidsproblemen en, zo zou uiteindelijk blijken, de stress en psychische klappen die ik opgelopen heb.
Op zich hadden deze prive problemen niet voor problemen hoeven zorgen. Dat had ik nog wel aangekunnen. Maar daarbovenop kwam nog dat ik bij Abbott werd belast met een niet vol te houden werkdruk. Toen ik daar begon waren we met zijn tweeen voor het desktop support in Breda. Die andere jongen is, in Maart al, de deur gewezen met als gevolg dat ik in mijn eentje de desktop suppport moest gaan doen voor de site Breda. Ook dat ging nog wel maar tot overmaat van ramp werd ik nog eens belast met het desktop gedeelte van het Grote warehouse verbeterings project en nog een paar andere projecten. Wat eigenlijk voor 3 of 4 man werk was werdt van mij in mijn eentje verwacht. Dat was te veel. Daardoor kreeg ik last van mijn maag/darmen en zware hoofdpijnen.
Toen ik eindelijk zo ver was dat ik alles zo op de rit had dat mijn werk er geen last meer van zou hebben de projecten bij Abbot achter de rug waren en ik weer zin kreeg in de toekomst had men bij Abbott besloten dat ze het anders op gingen lossen. Ik leverde goed werk werd me verteld maar mijn prive leven had teveel invloed gehad op mijn werk.
Het verliezen van mijn baan was the push die me over de rand duwde. Eind November ben ik ziek geworden en uiteindelijk is in Januari door de dokter vast gesteld dat ik psychosimatische gezondheids problemen had. Dat betekend dat extreme stress en zorgen zich uitten in lichamelijke gezondheids problemen.
Dus vanaf 1 januarie 2012 ben ik weer zonder werk thuis. Ik solliciteer me helemaal gek, kan geen jobsite meer zien en heb alle mensen die ik zou kunnen benaderen al benaderd. Tot nu toe nog niet eens een uitnodiging gehad voor een sollicitatie gesprek. Ik vraag me af wat ze bij Abbott over me zeggen als er referenties gevraagd worden.
Financieel is het ook kommer en kwel. Heel 2011 heb ik schulden afbetaald, geleefd als een sloeber (voedselbank en alles) om zo snel mogelijk uit de schulden te komen en, vooral voor Arendje, een toekomst op te bouwen waarin ik Arendje de beste kansen kan geven om het in het leven te maken. Zodat hij later niet terug hoeft te kijken op zijn jeugd met de woorden "Wij waren arm en we hadden niks". Dat is allemaal voor niets geweest. Dat komt niet alleen doordat ik ontslagen ben trouwens hoor. Ik heb namelijk na 4 jaar wachten eindelijk een huisje gekregen en moest dus verhuizen. Dat op zich brengt al kosten met zich mee maar ook het betalen van 2 huren, borg, administratie en nou ja noem alles maar op kost allemaal geld dat mijn inkomen toen ik nog werkte al niet kon bolwerken, laat staan zonder werk. Dit heeft dus tot gevolg gehad dat ik enorme ruzie heb/had met Marga en s'Ma en dat die mij dus volledig in de stront hebben laten zakken. Van nooit zelf iets aan mijn geldzaken en administratie te hebben hoeven/mogen doen in een keer naar alles zelf moeten uitzoeken terwijl ik nieuwe woning in moest zien te regelen, inrichten en ook nog eens fulltime papa moest zijn. En dat kwam dus ook allemaal tegelijk boven op elkaar. Suffice to say dat het niet helemaal goed is gegaan en dat ik waarschijnlijk nog wel wat ellende tegen zal gaan komen.
Nu heb ik schuld bij de bank, de belasting dienst en ik zal nog wel een rekening hier of daar hebben die ik vergeten ben of waarvan ik niet eens iets afweet. Ik heb nu nog minder inkomen dan ik had toen ik werkte en toen ik nog werkte kwam ik al tekort om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen en ik heb nu meer kosten, lasten en shit dan ik had voorheen. Nee, financieel gezien ben ik eigenlijk radeloos aan het worden.
En nu?
De afgelopen weken heb ik het slecht gehad in mijn hoofd. Ik werd steeds somberder, had steeds minder vertrouwen in de toekomst en je zou kunnen stellen dat ik best in een depressietje zat.
De laatste 2 dagen ben ik echter weer terug aan het krabbelen. Ik heb heel erg veel nagedacht en alles op een rijtje gezet. Alles geplust en gemint en heb uiteindelijk een conclusie kunnen trekken waardoor ik de motivatie en kracht heb gevonden om er weer vol voor te gaan.
Die conclusie is simpel:
Het is niet relevant wat de oorzaken zijn, wiens schuld het is en of het nou wel of niet eerlijk is en of ik het nou wel of niet verdien.... Het helpt niets of niemand wanneer ik kan wijzen naar een ander of kan uitleggen waarom ik het wel of niet was die het verprutst heeft. Of ik of iemand anders nu de schuldige is veranderd niets aan het bedrag wat ik per maand binnen krijg of aan de rekeningen die betaald moeten worden. Ook het piekeren over wat er is gebeurd of over hoe ellendig ik het heb is, om onze groene vrienden de Borg te citeren, "futile"
En die conclusie is bevreidend. Want dat betekend dat er maar een ding is wat ik kan doen. Dat er geen mogelijkheden zijn om te overwegen. Dat er geen opties zijn waaruit ik zorgvuldig moet kiezen. Ik ben namelijk Papa en ik moet zorgen dat Arendje een goede opvoeding krijgt, dat hij gezond is en blijft, dat hij goed en gezond eet, dat hij zich goed kan ontwikkelen en dat hij gelukkig is. Ik moet zorgen dat hij straks naar school kan en hij zich niet hoeft te schamen omdat we arm zijn.
Nu ik dat besef is de rust in mijn hoofd weer grotendeels terug gekeerd. Er gaan niet 100 gedachten tegelijk door mijn hoofd. Mijn gedachten gaan niet van zorg naar probleem naar ellende en weer terug naar "maar als dat dan dat" of "maar misschien kan ik beter dit of dat doen want als ik dat doe kan er dat gebeuren en dan...". Ik zit niet meer met mijn halve gedachten te denken aan wat als ik toen dat had gedaan, of als dat niet was gebeurd dan terwijl ik met andere dingen bezig ben. Het is alsof mijn brein gereboot is voor mijn gevoel. Mijn hoofd voelt weer vertrouwd aan. Het werkt weer zoals ik dat was gewend en zoals ik verwacht. Ik ben weer terug.
Dat is dan ook de reden dat ik juist nu weer begin met dit blog. Ik voel dit echt als een belangrijk punt in mijn leven, en dat van Arendje. Een tijdperk is afgelopen, en we staan aan het begin van een nieuw tijdperk. Dit is het moment dat de rest van ons leven zal beïnvloeden, en dat wil ik vastleggen. Ik weet dat het niemand interesseert... ik weet dat niemand het zal lezen.... Maar ik weet dat het bijhouden van dit log vanaf nu op een of andere manier belangrijk is. Of dat het in ieder geval iets is dat positief is. Ik kan het niet uitleggen maar ik heb het gevoel dat ik dit moet doen.
Concrete planning?
Nou tot nu toe is het allemaal nog wat abstract. Exacter gedefinieerd dan "Vanaf morgenochtend 0700 klap ik er vol tegenaan" is het nog niet. Bij Emile Ratelband zou dit het moment zijn dat hij roept " en nu gaan we over hete kolen lopen!". Maar ik ben nu in control over mijn gedachten. Ik kan nu specifiek dingen benoemen.
Bijvoorbeeld ik kan nu als ik de vuilniszakken zie staan denken: "Die vuilnis moet weg." en dan "Morgenochtend bij Herman langs, even vragen of hij een paar uurtjes heeft. Dan een aanhangertje huren, volgooien en naar de slingerweg rijden." opgelost en klaar. 20 seconden denktijd en hoppa volgende!!!!!
Hiervoor was het "wat een ellende. Niks gaat goed. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Als ik nou niet ontslagen was he.... of als s'ma en marga me nou niet door de stront hadden laten zakken" als ik de vuilnis zakken zag, en dan kwam ik niet verder dan "morgen bedenk ik wel wat. Ik kijk wel ik heb nog andere en grotere dingen aan mijn hoofd.
Ik weet niet of het te begrijpen is wat ik probeer over te brengen maar geloof me, het is een wereld van verschil!! Het is ook een soort van genoegdoening moet ik zeggen. Sinds ik met Nicky een relatie kreeg heb ik alle wijsheid die ik bezat langzaam maar zeker in twijfel getrokken of compleet overboord gegooid. Ik dacht dat echtgenoot en papa worden de basis principes waarnaar ik leefde allemaal ongeldig maakten. Maar nu besef ik dat die principes, en wijsheid, niet veranderen als je trouwt. Dat je niet je principes overboord moet gooien omdat die niet passen bij de relatie die je hebt. Dat iets dat goed was voor je vader werd ook daarna nog net zo goed is.
Religie is nog steeds net zo slecht en kwaadaardig als voor ik trouwde met Nicky ook al is haar familie Katholiek. En dus zal ik dat ook als basis nemen bij het omgaan met religie als het om Arendje gaat. Niet dopen, geen communie geen kerk en geen katholieke of protestantse school zolang ik dat kan voorkomen. Konijnen, Duiven, Eenden en dat soort dieren horen op je bord en niet in je woonkamer of in je tuin (lees balkon) en daarmee basta. Bij mij komen er dus geen khudt beesten meer in, of het moet zijn dat ze het hoofdgerecht gaan vormen. Dat betekend dat ik dat ook Arendje zal vertellen. Ik zal hem leren dat niets of niemand onnodig pijn mag lijden, dus ook beestjes niet en dat hij ze dus niet pijn mag doen en zo, maar dat hij als hij een huisdier wil toch een hond of een kat of zoiets zal moeten kiezen. En die hebben we al, he Spock? Ja he!!
Alles wat ik voor Nicky, mijn huwelijk en 'het gezin' in twijfel heb getrokken is weer helder en ik weet weer. Ik weet in plaats van dat ik denk of vermoed. IK ben degene die het juist heeft en ik heb gelijk totdat ik onomstotelijk bewijs krijg dat het anders is. Zo was het vroeger, en zo MOET het nu zijn. Als ik zelf aan alles twijfel kan ik nooit Arend ergens van overtuigen?
Ik weet nu weer met overtuiging dat ik alles aankan en ik weet dat alles wat ik Arendje leer klopt. Dat als Arendje leert wat Papa weet hij alles uit het leven kan halen wat er in zit.
Kijk maar uit wereld. Ik ben terug en ik ga me door niets laten tegenhouden! De wereld is van mij en Arend! De rest van jullie mogen er gebruik van maken. Meer niet. Jullie zijn NPC's en dienen om te voorkomen dat het saai word. Meer niet!
Misschien is er nog wel een vrouw, out there, waar ik van zou kunnen houden en die mij kan laten geloven dat ze echt van me houd, en misschien zal ik ooit iemand toelaten om te delen in ons leven. Zonder vrouw die van me houd, waar ik van hou en met wie ik Arend en mijn's leven echt kan delen zal mijn leven nooit compleet kunnen zijn. Maar ik weet ook dat ik bijna onmogelijk ooit zal kunnen geloven dat een vrouw echt van me houd. Ik zie niet in hoe in ieder geval, en dus zal ik er ook nooit naar zoeken en zeker niet laten meewegen in hoe ik mijn leven leef en hoe ik me gedraag. Ik ben wie ik ben, en ik doe wat ik doe. Either accept it, OR FUCK OFF!
And on that bombshell, we've reached the end for tonight. Join us next time and goodnight!
Reacties